بررسی مقایسهای شیوع اتوآنتی بادی های آنتیتیروپراکسیداز (tpoab)و آنتیتیروگلوبولین (tg-ab) در زنان سالم و مبتلا به هیپوتیروئیدی، هیپرتیروئیدی و گواتر ساده

مقدمه: با توجه به شیوع بیشتر بیماری های اتوایمیون تیروئید در مناطق با ید کافی و شناخته شدن ایران به عنوان کشور عاری از کمبود ید، در این مطالعه وضعیت اتوآنتی بادی های تیروپراکسیداز (tpoab) و آنتی تیروگلوبولین (tgab) در زنان سالم و مبتلا به هیپوتیروئیدی، هیپرتیروئیدی و گواتر ساده بررسی شده است. مواد و روش ها: 1019 زن 20 تا 50 ساله در چهار گروه سالم (130=n) و بیماران با هیپوتیروئیدی (379= n) هیپرتیروئیدی (195=n) و گواتر ساده (315=n) انتخاب شدند و مقدار t4، t3، tsh (به روش رادیوایمیونواسی) و tpoab و tgab (به روش elisa) در آنها اندازه گیری گردید. سپس نتایج به کمک آزمون های مربع کای، anova و آزمون t آنالیز شد. یافته ها: به ترتیب 7/67%، 5/45%، 5/35% و 4/17% زنان سالم، بیماران با گواتر ساده، هیپوتیروئیدی و هیپرتیروئیدی فاقد اتوآنتی بادی بودند (000001/0=p). اختلاف بین موارد مثبت tpoab بین 4 گروه معنی دار (00001/0=p) و درصد موارد مثبت tpoab در هیپرتیروئیدها بیشتر بود. درصد موارد مثبت tgab و هر دو آنتی بادی در چهار گروه اختلاف معنی داری نداشت. اختلاف میانگین غلظت tpoab و tgab در چهار گروه معنی دار بود (00001/0‍=p). در افراد با هیپوتیروئیدی و گواتر ساده با افزایش سن درصد موارد مثبت اتوآنتی بادی ها افزایش معنی دار داشت (0001/0p<). نتیجه گیری: با توجه به افزایش معنی دار tpoab در گروه بیماران نسبت به افراد سالم، نقش پاتولوژیک این اتوآنتی بادی در بیماری های اتوایمیون و همچنین غیراتوایمیون تیروئید مشخص می شود، هرچند نمی توان از نقشab ، tg نیز چشم پوشی نمود.